penal de Ocaña

texto al hilo de un artículo aparecido en publico.es - el-cura-verdugo-del-penal-de-ocaña

Unos años más tarde, en 1969, ocupé la celda donde estuvo encerrado Miguel Hernández. El cura de la cárcel se llamaba Porfírio, ignoro si era el mismo, Porfírio también tenia las manos manchadas de sangre, formaba parte de la junta de la prisión, encerraba a los presos comunes en celdas de castigo, sin luz, solo con lo puesto, mojaban el suelo de las celdas con agua para no poder sentarse en el suelo, las palizas eran moneda corriente y su complicidad en la Junta de la Prisión aumentaba considerablemente las condenas de los presos que eran sancionados. Viví muertes de presos por falta de atención médica. Tres años me tuvieron en esas pequeñas celdas que se describen, con dos horas de paseo. Llevando seis meses sin poder ducharme, junto con los compañeros hicimos una solicitud individual, solicitando que nos instalaran unas duchas, alegando razones de higiene. Un domingo tomaron medidas excepcionales, se reunía con carácter extraordinario la Junta de la Prisión, todos con traje de gala, tras interrogarnos nos encerraron en celdas de castigo durante cuarenta días, acusándonos de petición colectiva y motín. El mismo domingo se iniciaron las obras para la construcción de las duchas, lo hicieron en dos celdas, una de ellas era la que yo ocupaba, unos años más tarde que Miguel Hernández.

BIDAIAK, IÑAKI GARCIAREN ERAKUSKETA

Joan zan urtarrilaren 3tik 7ra, Bidaiak izenburudun argazki erakusketa euki genduan udaletxeko erakusketa gelan. Argazkion egile Iñaki Garcia Aranbarri, jartzen eban erakusketako kartelak. Gu, beragana urreratu gara erakusketa honen eta egileak etorkizunerako dituen asmoen barri irakurleoi emoteko:

Arranondo.- Noiztik daukazu argazkigintzarako zaletasun hau?

Iñaki.- Aspalditik. Orain hamabost bat urte, bidaiatzen hasi nintzanean, paisaiak eta euretako jendeak gehitu egin eben ia guztia kamara bitartez begiratzeko neukan zaletasuna, inflexio-puntua izan zan, ondoren horretatik ez aldentzeko.

Arranondo.- Zerk bultzatu zaitu zure argazkiak jendearrean jartzera?

Iñaki.- Beti galdetzen nintzan zer egin hainbeste argazkirekin. Ihaz hasi nintzan nire argazkien handitzea laborategian eta eurak aurkezteko eusgarrien froga egiten. Frogak egoki urten eban, baina dinotsuten moduan ez nekien zer egin. Orain dala gitxi Institutuko irakasle batek animatu nittun erakustera. Bultzada hau erabagigarria izan da erakusketa jartzeko lehenengo nire herrian eta , gero ikusiko dogu

Arranondo.- Orduan, lehenengo aldia da erakusketa jartzen dozuna?

Iñaki.- Bakarkako erakusketan bai. 09-11-06an lan bat aurkeztu neban taldeko erakusketa baten, San Franciscon; lehenengo “SAN FRANCISCO ART GALLERY OPENING”en egon zan eta geroago erakusketa era ibiltarian ibili zen Estatu Batuetan zehar. Bi argazki honek ere taldeko baten aurkeztu ziran gela honetan. Arranondo.- Beste erakusketaren bat jartzea aurreikusita daukazu? Iñaki.- Markinako Udaleko Kultura Batzordearen bisita izan dot, erakusketa jartzera gonbidatuz. Dana lehenengo muestra honeetatik ataratzen dodan esperientzairen arabera joango da. Badaukat beste “bilduma” bat ia prest, bere izena “apurtutako bizitzak” da eta itsasoak kostaldera bota dituan andrakileten argazkiak dira; ia hamar urte emon dot batzen, gaur ez da erreza izaten bilatzea. Badaukat baita, bidaiatzen ibili nazen lurraldeetatik zehar bilatu ditudan debeku señal eta kartelen bilduma ere. Argazki asko dira, gauza askotarako prestatu daitekez, denporak esango dau…

Arranondo.- Hurrengo bidaia?

Iñaki.- Abuztu erdialdean Alaskara noa, esperientzi gogoangarria izatea espero dot, egunen batzuk eskiatzen edo mendian egona izan arren, ez ditut inoiz opor oso batzuk edurtzan emon. Egongo dan argia, zuritasuna, paisaia ikusgarriak izan behar dira. Ziur beste erakusketa baterako emongo dabena.

Arranondo.- Bidaia ona opatzen dautsugu, zure argazkiak urrutiko herrialde horreitara hulbilduko gaituen itxaropenez

Iñaki.- Eskerrik asko.

ver www.arranondo.com